BOEM BOEM BOEM
Ik hoorde geroep en gekletter buiten toen ik mijn ogen opende. Ik keek rond in onze kamer en zag iedereen verward om zich heen kijken. “Wat is de bedoeling van al dat lawaai? Zijn de Nica’s weer bezig…” Het lawaai was inderdaad afkomstig van schreeuwende en klaarwakkere Nica’s, maar deze keer wilden ze ons niet gewoon wakker maken. Na een tijdje beseften we dat ze ons uitnodigden voor iets. Ik stapte naar buiten en op dat moment had ik door wat er aan de hand was. De Nica’s gingen vandaag samen met ons de opstanden tegen het regime van Ortega herdenken, die een jaar geleden in Nicaragua waren gestart. Ze waren vroeg opgestaan om ons hele verblijf te versieren met blauw-witte ballonnen (een vorm van protest). De eetruimte hing ook vol met cartoons, tekeningen en spreuken over de opstanden. Bij elke zitplaats lag zelfs een post-it op tafel met een slogan.
De Nica’s wilden ons echter niet enkel laten zien hoe de situatie in hun land tegenwoordig is, ze wilden het ons laten voelen. We deden daarom samen met hen een soort optocht van de ene kant van ons verblijf naar de andere. Voorop wapperde de Nicaraguaanse vlag en de Nica’s riepen allerlei slogans in het Spaans. In het begin was het allemaal een beetje onwennig; wij Belga’s konden immers niks meezingen of zeggen. Viva Nicaragua libre was de enige slogan die ik begreep.
Toen we op het grasveld aankwamen hadden de Nica’s nog iets anders voor ons in petto. Ze hadden zich verkleed. Sommigen waren politiemannen die in Nicaragua de vredige opstanden bestrijden met geweld. Anderen hadden zich vermomd met sjaals om hun gezicht onherkenbaar te maken, zoals ze dat in de echte opstanden moeten doen om te voorkomen dat ze herkend en gearresteerd worden. Met allerlei spullen die ze bij elkaar hadden geraapt, speelden ze voor ons na wat ze meemaken in hun land. De politiemannen begonnen te vechten met de burgers.
Dankzij de verhalen van de Nica’s, filmpjes en het voortraject wist ik al dat dit soort dingen gebeuren in Nicaragua, maar deze keer gebeurde het met mijn vrienden. Het waren onze vrienden die we op de grond zagen liggen en beschoten zagen worden. Hoewel het allemaal geacteerd was, raakte het mij enorm, omdat ik weet dat de meeste van hen echt protesteren in Nicaragua en het dus zomaar in het echt zou kunnen gebeuren.
Ik keek om me heen en zag dat alle Belga’s muisstil waren geworden. Nadat de Nica’s nog enkele van de belangrijkste figuren uit de opstanden hadden nagedaan, hielden we een minuut stilte. Toen we daar met bijna 60 mensen in stilte stonden, keek ik om me heen en was ik heel dankbaar. Dankbaar dat ik deze mensen heb leren kennen, deze reis mocht meemaken, maar bovenal dat ik in een veilig land leef waar ik geen schrik hoef te hebben om gearresteerd te worden als ik de verkeerde kleur kleding aandoe.
Wat ik van deze dag, en van de hele inleefreis eigenlijk, het meeste zal onthouden, is de positiviteit van de Nica’s. De hele reis hadden ze een lach op hun gezicht en genoten ze volop van alles wat ze deden, ook al hadden ze zoveel dingen om negatief over te zijn. Die positieve ingesteldheid heeft me geleerd dat er altijd iets is om dankbaar voor te zijn en om elke dag te starten met een lach.
Door Gwen Martens
