Op naar de gastgezinnen, het wordt een busrit van 4 uur zeiden ze. Ja, dat werd dus 7 uur. We wisten toen nog niet met welk korreltje zout we “een beetje later” moesten nemen.
In de vroege avond bij een prachtige zonsondergang kwamen we aan in Rey Curré. In de bus waren we nog aan het stressen, want toen beseften we pas dat ons Spaans echt minimaal was. Maar bij het uitstappen en het zien van de zonsondergang, de prachtige natuur en al die mensen die ons daar aan het opwachten waren, kregen we er allemaal weer mega veel zin in. We werden opgedeeld in gastgezinnen. Phebe, Camille, Nele en ik bij een ouder mevrouwtje. Oef! We zijn met 4, het zal wel lukken dachten we.
Bij het zien van het huisje was ik even in shock, niet per se op een slechte manier, maar meer in de zin van ‘hoe goed hebben wij het thuis en waarom klagen wij toch nog zoveel’. We kwamen aan en de eerste moeilijke vraag die ze ons stelde: ‘Wat willen jullie eten?’. Ja lap, daar hebben we het spek aan ons been. Hoe zegt ge bonen? Hoe zegt ge rijst? Wat hebben we al die Spaanse lessen geleerd??? Paniek in de brak! We probeerden dan maar uit te leggen dat het voor ons niet uitmaakte en dat zij mocht kiezen. Na een kwartier gaf ze het op en begon ze maar iets te maken. We gingen eens kijken hoe ze dat deed vermits we nog niet echt een keuken waren tegengekomen. Een brandende houtblok met een rooster, daar zette ze haar pan op. Ik moet toegeven, het eten was zeker niet slecht. Ik vond de rijst en bonen zelfs lekker.
We mochten onze kamer kiezen. Ze had 11 kinderen en 3 slaapkamers. Het was me een raadsel waar ze die allemaal te slapen legde. Voor het slapengaan kwam ze ons nog een kusje en een kruisje geven. Het was wel echt een schatje, ons abuelita.
Het afscheid was moeilijk. Het besef dat we elkaar misschien nooit meer zullen zien, was zwaar. Ze gaf ons nog een laatste knuffel en kruisje en zei: ‘Als God het wil, zien we elkaar snel weer terug.’. Camille haar tranen gingen weer de vrije loop. We deden voor een laatste keer onze handshake en toen was het tijd om door te gaan. Ze stapte parmantig mee op de bus maar jammer genoeg kon ik haar niet meenemen.
Door Femke Moyens
