Op dit moment vroeg ik me af, of we echt wel in Costa Rica waren: voetbal, een biertje, een drupje regen en een barbecue. Kan het Belgischer? Op het eerste zicht niet nee, maar we hebben ondervonden, dat je in Costa Rica alles met een korreltje… rijst moet nemen.
De Nicaraguanen meenden het: om half vier was het dé voetbalmatch van de eeuw. Nicaragua-België. Beide teams zochten hun beste voetballers bij elkaar. Muziekinstallaties werden klaargezet, het publiek stroomde toe. Het was dan ook echt wel een topmatch! Iedereen heeft het beste van zichzelf gegeven! Een half-gebroken knie, gekneusde ribben, blauwe tenen… maar dat deed er niet toe, het was enorm fijn. En oh ja, het was warm. Het enthousiasme en de vechtlust waarmee de Nica’s speelden, was enorm. De Belgen: “We zijn nu toch wel al anderhalf uur aan het spelen, kunnen we niet even pauze nemen?”. Maar nee, ik denk dat ze in Nicaragua de Royco-soep nog moeten uitvinden…
Na twee uur spelen, was het dan toch genoeg geweest. Nicaragua had ons in de pan gehakt met 4-3 als eindstand. Verdiende winnaars!
Nat van het zweet waren ‘los chicos de Bélgica’, dus gingen we even zitten om een beetje bij te komen met een colaatje. Maar ‘las chicas de Bélgica’ waren volop bezig met de voorbereidingen voor de barbecue. De Belgen gingen koken voor de Nica’s. We waren heel enthousiast, want een barbecue was eens iets anders dan rijst met bonen en langs de andere kant, is samen koken voor iemand anders toch wel echt fijn. De meisjes waren volop bezig met groenten te snijden, Noah was pasta aan het koken, of de pasta was Noah aan het koken dat kan ook, want hij leek het een beetje warm te hebben. De andere jongens gingen de barbecue bedienen, maar het was toch nog maar zes uur ’s avonds… Wie steekt dan de BBQ al aan? Maar nee, we mochten niet even op adem komen, er moest gebarbecued worden. Dus wij met z’n zessen barbecues gaan zoeken. Het resultaat waren 2 ijzeren autowielen met een poot er onder en een rooster er bovenop. Moeten we hier voor 60 mensen worstjes en kip op bakken? Ja dus… Vuur aanmaken, feller doen aanwakkeren en het vuur aanhouden, we waren er niet mee aan het lachen. Rode ogen van de rook, zwetend, rokerslongen, zwart van het roet en een lampje op ons hoofd, we waren precies mijnwerkers. Maar kijk, wie kan er zeggen dat hij in Costa Rica, op autowielen, in de regen, met z’n beste vrienden heeft gebarbecued? Wij. En ja het was hard werken, beetje stresserend, maar het was achteraf gezien een heel mooi deeltje van de reis. De Nica’s vonden het lekker en zagen er tevreden uit. Wij hebben plezier gemaakt, ons nuttig gemaakt en de complimentjes waren bijna even hartverwarmend als het vuur. Voor mij persoonlijk was dat de beste, de mooiste avond van heel de reis, misschien wel tot nu toe van m’n leven.
Door Arthur Wils
